“Ik heb nooit gedacht dat ik geen regisseur kon worden omdat ik een vrouw ben.”

Cecilia Verheyden regisseerde de Nederlands-Vlaamse film Ferry, die op Netflix te zien is. Ze is in België een van de zeer weinige vrouwelijke regisseurs. In NRC gaf ze een interview over haar werk en o.a. het door haar opgerichte collectief Wanda voor meer diversiteit in Vlaamse film.

„Een paar jaar geleden pas dacht ik voor het eerst toen ik op een set kwam: Ik ben hier de énige vrouw. Hoe komt dat? Wat maakt mij anders? Toen ik dat begon te merken kon ik er niet meer tegen. Ik heb nooit gedacht dat ik geen regisseur kon worden omdat ik een vrouw ben. De gedachte dat er vrouwen rondlopen die dat wel hebben is verschrikkelijk.”

In 2020 organiseerde Filmfestival Oostende een expositie over vijftien jaar Vlaamse film. Van de tien geselecteerde films was er één geregisseerd door een vrouw – en ook nog als deel van een duo met een man. Het was olie op Verheydens smeulende activisme. Samen met 86 vrouwelijke en non-binaire regisseurs (die zich niet thuisvoelen in de binaire man-vrouwverdeling) richtte ze Wanda op, een collectief voor meer diversiteit in Vlaamse film.

„België loopt achter. Als het gaat om vrouwelijke regisseurs van grote fictiereeksen zijn we met z’n drieën: Kaat Beels en Nathalie Basteyns – een koppel dat fictie maakt – en ik. Het percentage films dat in 2019 door vrouwelijke regisseurs werd geregisseerd was bij ons zo’n 16 procent. Jullie in Nederland zaten bijna op 40 procent.
„Dat vrouwen niet zouden willen is simpelweg niet meer waar. Maar filmen is vaak onmenselijk zwaar. En de zorg voor kinderen komt vaak op de schouders van de vrouw terecht. Op de set zijn wel vaak mannen die kleine kinderen hebben, maar geen vrouwen. Die zijn kinderloos, of ze hebben oudere kinderen. Voor vrouwen is het een moeilijk beslissing: ga ik nu twee keer een lange periode stoppen met werken om met kinderen bezig te zijn?

Verheyden voert het gesprek over diversiteit gewapend, feiten en cijfers heeft ze in haar achterzak. Op internet krijgen filmmakers nu vaak de kritiek dat zij acteurs selecteren op diversiteit in plaats van talent, om hun ‘linkse agenda’ te ‘pushen’. Is dat terecht? Verheyden slaat kalm en gedecideerd aan het ontmantelen.
„We zijn geen documentairemakers. Als een collega van mij een verhaal wil vertellen over de Tweede Wereldoorlog met alleen zwarte mensen dan mag dat. We doen wat we willen. Het gaat om de vraag: wil je de wereld tonen zoals-ie is, of zoals die zou moeten zijn? Er wordt zo veel commentaar gegeven door mensen die te veel tijd hebben en die verdoen in de krochten van het internet. Als je twee minuten met ze spreekt heb je ze al onder de tafel.”

Ze heeft twee missies, zegt ze: gevestigd regisseur worden, en meer diversiteit in de filmindustrie bewerkstelligen. Kan dat botsen? „Ik maak nu een Netflix-serie over diamanthandel in Antwerpen, samen met Rotem Shamir, de Israëlische regisseur van Fauda en Hostages. Wij zijn bewust bezig om mannelijke personages om te schrijven naar vrouwen. Tien jaar geleden moest ik niet proberen dat soort dingen te eisen. Ik heb nu ervaring en geloofwaardigheid. Ik ben een persoon met… macht is een verkeerd woord… Inspraak! Daar gaat het om: meer vrouwen, mensen van kleur, en mensen met een beperking in posities waarin zij bepalen wat er gebeurt.”

Tekst NRC: Tristan Theirlynck

 

 

Lees het hele interview