Female Gaze: Joy Wielkens
Voor Eye Magazine maakt journalist en columnist Gina Miroula een reeks interviews met inspirerende vrouwelijke makers die vertellen over hun eigen werk aan de hand van een filmfragment van een andere vrouwelijke maker. In dit interview vertelt actrice Joy Wielkens over haar vak acteren.
Na haar opleidingen aan de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunst Academie werkte Joy aan diverse projecten, zoals haar filmrollen in Sonny Boy en Club Lockdown, de solovoorstelling Papa was a rolling… Nobody en series als Anne+ en Dertigers. Ze speelt in filmgedicht Ik Ben, over het stadium tussen doodgaan en heengaan, en was onlangs te zien in de serie Diep van de EO over een cruciaal thema in haar leven: een onvervulde kinderwens.
Op welke manier kunnen films over diversiteit in jouw optiek beter worden verteld?
“Ik koos het werk van Ava DuVernay omdat zij laat zien dat er een gebrek is aan verhalen die een eigen gaze in zich dragen. Hiermee bedoel ik de verhalen die niet zijn bewerkt om iets uit te leggen aan andere mensen, maar worden gemaakt vanuit het idee iets te willen vertellen over een eigen kijk op de wereld. Zulke storytellers moeten meer ruimte krijgen, want alleen zo krijg je een oprecht diverser aanbod. Dan heb ik het niet over een geheel witte cast met drie Zwarte acteurs. Diversiteit gaat over het op een andere manier naar de wereld kijken met de bagage die we meedragen.”
De jonge generatie lijkt verder van het decoderen af te staan, zegt Joy. “Alsof zij meer hun eigen wereld kunnen toe-eigenen. Waar de meeste mensen van kleur denken: ik ben boos, maar hoe ga ik dat uiten?, is de jonge generatie gewoon boos. Los van het feit dat ze Zwart, wit of geel zijn. Als iemand hen wegzet als angry black woman, is dat hun eigen probleem. Dat is een geweldige vooruitgang, alleen al in het vrije denken.”