Female Gaze: Mieneke Kramer

Voor Eye Magazine maakt journalist en columnist Gina Miroula een reeks interviews met inspirerende vrouwelijke makers die vertellen over hun eigen werk aan de hand van een filmfragment van een andere vrouwelijke maker. In dit interview vertelt Mieneke Kramer over haar vakgebied montage.

Mieneke studeerde montage aan de Filmacademie en droomde na haar diploma over een eigen studio. Een plek waar beeld en geluid, montage en sound-design onder één dak huisden. Samen met jaargenoot Vincent Sinceretti (sound-design) lukte het. Ze maakten de speelfilm Prins, waarvoor Mieneke een Gouden Kalf won in de categorie Montage. Tal van projecten volgden. Ze assisteerde bij 12 Years a Slave, werkte aan De Oost, documentaire Mijn seks is stuk en de serie Moonriders. Recentelijk rondde ze de speelfilms Met mes en Pink Moon af.

Wat fascineert jou aan het beroep van editor in de filmwereld?
“Ik creëer iets uit niets, vind het fijn om elk project als nieuw en vers te benaderen. Mijn vak is een wisselwerking tussen twee componenten: ik kijk naar het materiaal en probeer te luisteren naar wat het mij vertelt. Niet alleen naar het beeld en geluid, maar naar wat het samen doet. Eerst moet ik het voelen, daarna ga ik het pas analyseren. Vervolgens denk ik: wat wil ik dat het zegt? Wat kan ik ermee doen zodat ik een vertaalslag kan maken voor de kijker? Hoe kan ik er iets nieuws mee vertellen, en wat moet het zijn? Op die manier stel ik mij continu open: voel ik het nog?Mieneke noemt het “onbetaalbaar” wanneer een scène helemaal overeind staat, haar echt raakt. “Soms hoef ik daar niks voor te doen: geen extra muziek toevoegen, niet snijden, dan zit het al in de take zelf. Bij fictiefilms word ik graag gegrepen door het spel. Bij documentaire kan het materiaal ook iets over mezelf gaan zeggen, anders voel ik er niks bij.”

Het liefst begint Mieneke zelfstandig aan een nieuw project. Op die manier kunnen haar eigen ideeën de ruimte krijgen en worden ze niet ‘besmet’ met dat wat ze wil of had gehoopt dat het zou worden. “Na mijn eerste versie laat ik de regisseur het met een frisse blik bekijken. Sommige regisseurs vinden dat spannend, zeker bij een eerste kennismaking. Bij de tweede versie is er vaak een viewing waar derden heenkomen. Tot slot volgt het traject met testscreenings: inhoudelijk met je eigen crew, dan naar het geluid, ik kijk dan ook mee.

“Momenteel ben ik druk met de documentaire van journalist en schrijver Clarice Gargard. Over het verzet en de strijd tegen racisme en discriminatie vanuit een Zwart perspectief. Een bijzonder project, zeker voor mij als wit persoon. De thematiek zorgt ervoor dat ikzelf ook een sterke persoonlijke groei doormaak.”
Vanaf eind 2022 volgt een film over euthanasie met regisseur Laura Hermanides. Het verhaal wordt verteld vanuit ouders die hun kind uit liefde moeten laten gaan. Myrthe Mosterman doet het camerawerk. “In 2012 zijn Laura, Myrthe en ik tegelijk afgestudeerd. Nu, na tien jaar, komen we weer bij elkaar in de montagekamer.”

Lees hier het hele interview