Female Gaze: Mieneke Kramer
Voor Eye Magazine maakt journalist en columnist Gina Miroula een reeks interviews met inspirerende vrouwelijke makers die vertellen over hun eigen werk aan de hand van een filmfragment van een andere vrouwelijke maker. In dit interview vertelt Mieneke Kramer over haar vakgebied montage.
Mieneke studeerde montage aan de Filmacademie en droomde na haar diploma over een eigen studio. Een plek waar beeld en geluid, montage en sound-design onder één dak huisden. Samen met jaargenoot Vincent Sinceretti (sound-design) lukte het. Ze maakten de speelfilm Prins, waarvoor Mieneke een Gouden Kalf won in de categorie Montage. Tal van projecten volgden. Ze assisteerde bij 12 Years a Slave, werkte aan De Oost, documentaire Mijn seks is stuk en de serie Moonriders. Recentelijk rondde ze de speelfilms Met mes en Pink Moon af.
“Ik creëer iets uit niets, vind het fijn om elk project als nieuw en vers te benaderen. Mijn vak is een wisselwerking tussen twee componenten: ik kijk naar het materiaal en probeer te luisteren naar wat het mij vertelt. Niet alleen naar het beeld en geluid, maar naar wat het samen doet. Eerst moet ik het voelen, daarna ga ik het pas analyseren. Vervolgens denk ik: wat wil ik dat het zegt? Wat kan ik ermee doen zodat ik een vertaalslag kan maken voor de kijker? Hoe kan ik er iets nieuws mee vertellen, en wat moet het zijn? Op die manier stel ik mij continu open: voel ik het nog?Mieneke noemt het “onbetaalbaar” wanneer een scène helemaal overeind staat, haar echt raakt. “Soms hoef ik daar niks voor te doen: geen extra muziek toevoegen, niet snijden, dan zit het al in de take zelf. Bij fictiefilms word ik graag gegrepen door het spel. Bij documentaire kan het materiaal ook iets over mezelf gaan zeggen, anders voel ik er niks bij.”
Vanaf eind 2022 volgt een film over euthanasie met regisseur Laura Hermanides. Het verhaal wordt verteld vanuit ouders die hun kind uit liefde moeten laten gaan. Myrthe Mosterman doet het camerawerk. “In 2012 zijn Laura, Myrthe en ik tegelijk afgestudeerd. Nu, na tien jaar, komen we weer bij elkaar in de montagekamer.”